Για την Άννι

(For Annie)

του Edgar Allan Poe

απόδοση : Ναπολέων Λαπαθιώτης

Thank Heaven! the crisis-- The danger is past, And the lingering illness Is over at last-- And the fever called "Living" Is conquered at last.	Δόξα σοι ο Θεός! η κρίση – ο κίνδυνος επέρασε, κι η καρδιοβόρα αρρώστια έχει τελειώσει πια – κι πυρετός, που τόνε λένε «Ζωή», νικήθη τέλος.
Sadly, I know I am shorn of my strength, And no muscle I move As I lie at full length-- But no matter!--I feel I am better at length.	Θλιβερό είναι, το ξέρω νάμαι γδυμένος απ΄ τη δύναμή μου, και δε μπορώ να αναδέψω μήτε τι, ενώ κείτομαι έτσι ξαπλωμένος – μα τι με νοιάζει! – νιώθω στο κάτω της γραφής πως είμαι πιο καλά.
And I rest so composedly, Now, in my bed That any beholder Might fancy me dead-- Might start at beholding me, Thinking me dead.	Κι έτσι ήσυχα αναπαύομαι, τώρα, στο κρεβάτι μου, που ένας θεατής μπορούσε να με πάρει για νεκρό – μπορούσε και ν΄ ανατριχιάσει, καθώς θα με κοιτούσε, θαρρώντας με νεκρό.
The moaning and groaning, The sighing and sobbing, Are quieted now, With that horrible throbbing At heart:--ah, that horrible, Horrible throbbing!	Παράπονα και βόγγοι, λυγμοί και στεναγμοί, είναι τώρα ησυχασμένοι, και, μαζί τους, κι ο χτύπος της καρδιάς : - α! ο φριχτός, ο φριχτός ο χτύπος!
The sickness--the nausea-- The pitiless pain-- Have ceased, with the fever That maddened my brain-- With the fever called "Living" That burned in my brain.	Η αρρώστια – η αηδία – κι η ανήμερη οδύνη – πάψαν, μαζί κι ο πυρετός που φρένιαζε το νου μου – πάψαν, μαζί κι ο πυρετός που τόνε λένε «Ζωή», που φλόγιζε το νου μου.
And oh! of all tortures That torture the worst Has abated--the terrible Torture of thirst For the naphthaline river Of Passion accurst:-- I have drunk of a water That quenches all thirst:--	Κι απ΄ όλα τα μαρτύρια – εκείνο το μαρτύριο, το πιο τρανό απ΄ όλα, έχει κοπάσει, το τρομερό μαρτύριο της δίψας, για το θειαφένιον ποταμό του κολασμένου Πάθους : - ήπια ένα νερό, που σβήνει κάθε δίψα.
Of a water that flows, With a lullaby sound, From a spring but a very few Feet under ground-- From a cavern not very far Down under ground.	Ένα νερό που ρέει με ήχο νανουριστό, από μια πηγή, που τρέχει λίγες πιθαμές κάτου απ΄ τη γη – από μια σπηλιά που είναι σε λίγο βάθος, κάτου απ΄ τη γη.
And ah! let it never Be foolishly said That my room it is gloomy And narrow my bed; For man never slept In a different bed-- And, to sleep, you must slumber In just such a bed.	Κι ω! ας μην ειπωθεί απερίσκεπτα πως είναι η κάμαρή μου σκοτεινή, και το κρεβάτι μου στενό – γιατί άνθρωπος ποτές, σ΄ αλλιώτικο κρεβάτι δεν κοιμήθη· και, για να κοιμηθεί, μόνο σ’ ένα κρεβάτι τέτοιο πρέπει να πλαγιάσει.
My tantalized spirit Here blandly reposes, Forgetting, or never Regretting its roses-- Its old agitations Of myrtles and roses:	Το βασανισμένο μου μυαλό, εδώ αναπαύετα γλυκά, ξεχνώντας ή ποτέ μη νοσταλγώντας πια τα ρόδα – τις παλιές λαχτάρες του για μύρτα και για ρόδα.
For now, while so quietly Lying, it fancies A holier odor About it, of pansies-- A rosemary odor, Commingled with pansies-- With rue and the beautiful Puritan pansies.	Γιατί τώρα, ενώ κείτεται τόσο ήσυχα, ονειρεύεται σιμά του μια πιο άγιαν ευωδιάν από πανσέδες, έτσι σαν δεντρολίβανο μαζί με πανσέδες – μια ευωδιά από απήγανο και ωραίους αγνούς πανσέδες.
And so it lies happily, Bathing in many A dream of the truth And the beauty of Annie-- Drowned in a bath Of the tresses of Annie.	Και κείτεται έτσι ευτυχισμένο, λουσμένο μέσα στ΄ όνειρο της ομορφιάς της Άννι – λουσμένο μέσ’ σ΄ ένα λουτρόν απ΄ τα μαλλιά της Άννι.
She tenderly kissed me, She fondly caressed, And then I fell gently To sleep on her breast-- Deeply to sleep From the heaven of her breast.	Τρυφερά με φίλησε, κι ερωτικά με χάιδεψε, και τότε έπεσα γλυκά να κοιμηθώ στα στήθια της – πολύ βαθιά να κοιμηθώ, εξαιτίας του παραδείσου των στηθιών της.
When the light was extinguished, She covered me warm, And she prayed to the angels To keep me from harm-- To the queen of the angels To shield me from harm.	Άμα τα φώτα σβήσανε, με σκέπασε ζεστά, κι ύστερα τους αγγέλους παρακάλεσε να με φυλάν απ΄ το κακό, - των αγγέλων τη ρήγισσα, να με φυλάει απ΄ το κακό.
And I lie so composedly, Now, in my bed, (Knowing her love) That you fancy me dead-- And I rest so contentedly, Now, in my bed, (With her love at my breast) That you fancy me dead-- That you shudder to look at me, Thinking me dead.	Και κείτομαι έτσι ήσυχα, τώρα, μέσ’ το κρεβάτι μου (ξέροντας την αγάπη της), που με θαρρείτε για νεκρό – αναπαύομαι έτσι ευχάριστα, τώρα, μέσ’ το κρεβάτι μου (με την αγάπη της μέσα στην αγκαλιά μου) που εσείς με λέτε για νεκρό – κι ανατριχιάζετε, άμα με κοιτάτε, θαρρώντας με νεκρό.
But my heart it is brighter Than all of the many Stars in the sky, For it sparkles with Annie-- It glows with the light Of the love of my Annie-- With the thought of the light Of the eyes of my Annie.	Μα η καρδιά μου είναι πιο λαμπερή απ΄ τ΄ αναρίθμητα άστρα τ΄ ουρανού, γιατί λάμπει όλη απ΄ την Άννι – φέγγει απ΄ το φως της αγάπης της Άννι μου – απ΄ τη σκέψη του φωτός των ματιών της Άννι μου.

Επιστροφή