Βράδυ

(Soir)

του Albert Samain

απόδοση : Ναπολέων Λαπαθιώτης

C'est un soir tendre comme un visage de femme. Un soir étrange, éclos sur l'hiver âpre et dur, Dont la suavité, flottante au clair-obscur, Tombe en charpie exquise aux blessures de l'âme.	Είν’ ένα βράδυ τρυφερό σαν πρόσωπο γυναίκας. Ένα βράδυ αλλόκοτο που άνθισε άξαφνα μέσ’ τον τραχύ, και σκληρό χειμώνα, και που η γλύκα του, κυματίζοντας, έτσι απαλά μέσ΄ το μισόφωτο, πέφτει σαν άρρητη γάζα, απάνου στις πληγές της ψυχής.
Des verts angelisés... des roses d'anémie... L'Arc-de-Triomphe au loin s'estompe velouté, Et la nuit qui descend à l'Occident bleuté Verse aux nerfs douloureux la très douce accalmie.	Κάποια πράσινα θεία... κάποια ροζ αναιμικά... Η Θριαμβευτική Αψίδα, μακριά, μουντώνει βελουδένια, κι η νύχτα που κατεβαίνει απ΄ τη βαθυκύανη Δύση, χύνει στα πονεμένα νεύρα τη γλυκυτάτη γαλήνη.
Dans le mois du vent noir et des brouillards plombés Les pétales du vieil automne sont tombés. Le beau ciel chromatique agonise sa gamme.	Το μήνα του μαύρου ανέμου και της μολυβένιας πάχνης, τα πέταλα του γέρικου χινόπωρου, είν΄ όλα πεσμένα. Ο ωραίος ουρανός πέρα ξεψυχάει όλη τη σκάλα των αποχρώσεών του.
Au long des vieux hôtels parfumés d'autrefois Je respire la fleur enchantée à mes doigts. C'est un soir tendre comme un visage de femme.	Στο μάκρος των παλιών και μυρωμένων αλλοτινών μεγάρων, εγώ ανασαίνω το μαγεμένο άνθος στα δάχτυλά μου. Είν’ ένα βράδυ τρυφερό σαν πρόσωπο γυναίκας.-

Επιστροφή