Δάκρυα (Tears)

του Walt Whitman

από τη συλλογή Φύλλα Χλόης (Leaves of Grass, 1855)

απόδοση : Ναπολέων Λαπαθιώτης

Tears! tears! tears! In the night, in solitude, tears, On the white shore dripping, dripping, suck'd in by the sand, Tears, not a star shining, all dark and desolate, Moist tears from the eyes of a muffled head; O who is that ghost? that form in the dark, with tears? What shapeless lump is that, bent, crouch'd there on the sand? Streaming tears, sobbing tears, throes, choked with wild cries; O storm, embodied, rising, careering with swift steps along the beach! O wild and dismal night storm, with wind—O belching and desperate! O shade so sedate and decorous by day, with calm countenance and regulated pace, But away at night as you fly, none looking—O then the unloosen'd ocean, Of tears! tears! tears!

Δάκρυα! Δάκρυα! Δάκρυα! Μέσ΄ την ερμιά και μέσ΄ τη νύχτα, δάκρυα, Που πέφτουν, πέφτουν στάλα – στάλα στο λευκό ακρογιάλι κι η αμμουδιά τα πίνει, Δάκρυα και μήτ΄ έν΄ άστρο που να λάμπει όλα άνελπα και μαύρα, Δάκρυα που τρέχουν απ΄ τα υγρά τα μάτια μιανής μορφής με σκεπασμένο πρόσωπο· Ω ποια είν΄ αυτή η σκιά; Η οπτασία αυτή που κλαίει μέσ’ τα σκοτάδια; Ποιος όγκος άμορφος, εκεί, είναι τος σκυφτός στην αμμουδιά; Κύματα δάκρυα και λυγμοί, αγωνίες που μέσα πνίγονται κραυγές τρελλές. Μην είσ΄ εσύ, εσύ τάχα, ενσαρκωμένη τρικυμία, που υψώνεσαι έτσι και περνάς στον όρμο βιαστικά! Ω τρικυμία νυχτερινή, πένθιμη κι αγριωπή, με τον αγέρα σου – όλο σπασμούς κι αλλοφροσύνη! Ω σκιά τόσο ήρεμη κι αξιόπρεπη τη μέρα, με το γαλήνιο πρόσωπό σου και με την ταχτικιά περπατησά σου Όμως τη νύχτα, άμα κανένας δε σε βλέπει και ξεσπάς – σε τι αβάσταχτον ωκεανόν μεταμορφώνεσαι, Από δάκρυα! δάκρυα! δάκρυα!

Επιστροφή