Η αληθινή σοφία

(The true knowledge)

του Oscar Wilde

από τα Τραγούδια

απόδοση : Ναπολέων Λαπαθιώτης

αναγκαίως δ΄ έχει

βίον θερίζειν, ώστε κάρπιμον στάχυν

και τον μεν είναι, τον δε μη.

Thou knowest all; I seek in vain What lands to till or sow with seed-- The land is black with briar and weed, Nor cares for falling tears or rain.	Τα ξέρεις όλα : του κάκου ψάχνω εγώ, ποιο χώμα πρέπει για να οργώσουμε, και ποιο πρέπει να σπείρουμε με στάρι. Η γης είν΄ όλη μαύρη από τα βάτα, κι απ΄ τα κακά χορτάρια, και μήτε νοιάζεται καθόλου για τα δάκρυα που πέφτουν ή για τη βροχή.
Thou knowest all; I sit and wait With blinded eyes and hands that fail, Till the last lifting of the veil And the first opening of the gate.	Τα ξέρεις όλα : κι εγώ είμαι καθισμένος, και προσμένω, με δεμένα μάτια, και με τα χέρια μου αποκανωμένα, ώσπου να σηκωθεί κι ο στερνός πέπλος, κι η θύρα ν΄ ανοιχτεί, πρώτη φορά.
Thou knowest all; I cannot see. I trust I shall not live in vain, I know that we shall meet again In some divine eternity.	Τα ξέρεις όλα : εγώ, όμως, δεν μπορώ να ιδώ. Ελπίζω η ζωή μου να μην πήγε του κάκου. Και ξέρω – εμείς, πως πάλε θα βρεθούμε, σε κάποια θεία αιωνιότητα, μαζί.-

Επιστροφή