Silentium amoris

του Oscar Wilde

από τα Τραγούδια

απόδοση : Ναπολέων Λαπαθιώτης

As oftentimes the too resplendent sun

Hurries the pallid and reluctant moon

Back to her sombre cave, ere she hath won

A single ballad from the nightingale,

So doth thy Beauty make my lips to fail,

And all my sweetest singing out of tune.

Έτσι, όπως ο ήλιος, συχνά, με τη μεγάλη του τη λάμψη

διώχνει το χλωμό φεγγάρι, κι όσο και να του αντισταθεί,

στη ζοφερή σπηλιά του, δίχως ν΄ ακούσει,

μήτ΄ ένα καν τραγούδι του αηδονιού,

έτσι η ομορφιά σου μου σφαλνάει τα χείλη,

και κάνει μου παράφωνα, τα πιο γλυκά τραγούδια.

And as at dawn across the level mead

On wings impetuous some wind will come,

And with its too harsh kisses break the reed

Which was its only instrument of song,

So my too stormy passions work me wrong,

And for excess of Love my Love is dumb.

Κι έτσι, όπως την αυγήν, απάνου απ΄ τα λιβάδια,

περνά ο αγέρας με τα ορμητικά φτερά του,

και σπάει με το φιλί του, το καλάμι,

που αυτό μονάχα, μέσα σ΄ όλα τ΄ άλλα, μπόρειε να γίνει όργανο τραγουδιού

έτσι τα μανιασμένα μου τα πάθη, μέσα μου παραδέρνουν όλην ώρα,

κι η αγάπη μου, η πολύ μεγάλη, κάνει την ίδια αγάπη μου βουβή.

But surely unto Thee mine eyes did show

Why I am silent, and my lute unstrung;

Else it were better we should part, and go,

Thou to some lips of sweeter melody,

And I to nurse the barren memory

Of unkissed kisses, and songs never sung.

Μα βέβαια, πως τα μάτια μου θα σούδειξαν, εσένα,

ποιος ο λόγος της σιωπής μου, και πως είν΄ έτσι η λύρα μου παράχορδη,

πριν να γενεί μοιραίος ο χωρισμός μας, και πριν μας αναγκάσει να τραβήξουμε,

εσύ για κάποια χείλη, που να λένε τραγούδια με γλυκύτερη αρμονία,

κι εγώ ν΄ αναπολώ μόνο του κάκου,

κάποια φιλιά που δεν έχω δοσμένα, κάποια τραγούδια που δεν έχω πει.