Σπονδή

 

Να μπορούσα τους σκόρπιους σας τάφους να βρω

και σταυρό να σας στήσω

Κι όπως λέει το παλιό παραμύθι

με νερό μαγικό ν’ αναστήσω

και ν’ ακούσω ξανά μες τ’ αντρίκια τα στήθη

τη μεγάλη καρδιά να χτυπήσει.

 

Ω, ξυπνήστε μεγάλοι νεκροί!....

Της σκλαβιάς πάνε πια τα σκοτάδια

και της λεύτερης μέρας το φως μάς θαμπώνει.

Κι ούτε πια την ψυχή φαρμακώνει

των δακρύων αρμύρα η πικρή

μες τ’ ατέλειωτα βράδυα.

 

Μα ξανά δε μπορεί πα στη γη τη φθαρτή

να σας δούμε.

Σεις αθάνατοι ζείτε στην ψυχή και στο πνέμα,

και για πάντα με σας η ζωή μας δετή.

Κι όσο χύθηκεν αίμα,

αφθαρσίας ναό θεμελιώνει.