Κύριοι χάσατε μια ευκαιρία – Η λέξη ‘ιστολόγιο’

 

Με τη φασαρία που έγινε γύρω από το ιστολόγιο press-gr, η οποία προβλήθηκε ίσως και κομμάτι περισσότερο απ’ όσο άξιζε επειδή έδινε την ευκαιρία να φύγουν λίγο τα φώτα της δημοσιότητας από άλλα παλούκια, τα κανάλια και οι μεγάλες εφημερίδες ανακάλυψαν την Αμερική των ιστολογίων –των blogs μάλλον, όπως προτιμούν να λένε και να γράφουν, με τριπλό φάουλ.

 

Τριπλό, επειδή:

α) χρησιμοποιούν κατ’ αποκλειστικότητα έναν ξένο όρο εκεί που υπάρχει στρωτός ελληνικός, «ιστολόγιο». Προσοχή, δεν λέω ότι απαγορεύεται να χρησιμοποιούμε τον όρο «μπλογκ», λέω ότι εντυπωσιάζει η αποκλειστική χρήση του ξένου όρου από εκείνους που μας λένε ότι το όνομα είναι η ζωή μας, η αναπνοή μας.

β) τον γράφουν με το λατινικό αλφάβητο, blogs, με αποτέλεσμα να διασπάται η οπτική ενότητα του κειμένου που μοιάζει πλέον βλογιοκομμένο ή, αν μου επιτρέπετε το λογοπαίγνιο, blog-ιοκομμένο.

γ) τον γράφουν στον πληθυντικό, τα blogs, δηλαδή κλίνουν αμερικανοπρεπώς την ξένη λέξη –οι ίδιοι που λένε «της ψιλικατζού» ή «της Τζοκόντα».

 

Κοντά σ’ αυτά, όταν θα πεις και θα γράψεις τα blogs, θα πείς επίσης και θα γράψεις οι bloggers, διότι ενός κακού μύρια έπονται. (Το μπλογκεράς δεν το απορρίπτω).

 

Και πιο κοντά σ’ αυτά, μη μου πείτε ότι είναι ιδιαίτερα εύηχο το «μπλοξ» ή «μπλογκζ» (έτσι ακούγεται το blogs), ιδίως για όσους απορρίπτουν για λόγους αισθητικής ή ευφωνίας τύπους όπως «έκφρασε» (μόνο στον παρατατικό όμως –στην προστακτική γίνεται ως δια μαγείας εύηχο).

 

Κι όμως, υπάρχει όπως είπα ωραίος ελληνικός όρος, στρωτός: το ιστολόγιο, που δεν έχει προταθεί από επιτροπή σοφών ή πανεπιστημιακών, που τον έβγαλε η ίδια η πιάτσα των χρηστών (είναι γνωστός ο πατέρας του όρου), που είναι όμως πολύ διαδεδομένος στο Διαδίκτυο (86.000 ανευρέσεις στο γκουγκλ), κλίνεται ομαλότατα, δίνει ωραιότατα όλα τα χρειαζούμενα παράγωγα –ιστολόγος, αυτός που έχει ιστολόγιο· ιστολογώ, η δραστηριότητα· μέχρι και τρισχιλιετές απαρέμφατο σας φτιάχνει, πανάθεμά σας, «το ιστολογείν εστί φιλοσοφείν», ενώ το μπλογκάρειν, όσο και να πεις, τραγελαφικό είναι. Και δεν είναι και τόσο μακριά λέξη, μόλις εννιά γράμματα (εντάξει, είναι πολυσύλλαβη, πέντε συλλαβές, αλλά δεν θα την τραγουδήσουμε).

 

Λοιπόν, κύριοι του γραπτού κυρίως τύπου, χάσατε μια ευκαιρία, μια ευκαιρία να προβάλετε ακόμα περισσότερο έναν στρωτό και χρήσιμο ελληνικό όρο. Την άλλη φορά που θα παρουσιαστείτε ολοφυρόμενοι, σκίζοντας τα ρούχα σας (ή διαρρηγνύοντας τα ιμάτιά σας) για τη λεξιπενία και δε συμμαζεύεται, θα φροντίσουμε, ελπίζω, να σας το θυμίσουμε.

 

Και για να μην παρεξηγηθώ: δεν λέω να χρησιμοποιούμε αποκλειστικά τον όρο ‘ιστολόγιο’· κι εγώ ο ίδιος χρησιμοποιώ τον όρο μπλογκ, και ιδίως το παράγωγο «μπλογκόσφαιρα» (διότι, δεν θα πω βέβαια ‘ιστολογόσφαιρα’ ούτε ‘τηλεομοιοτύπημα’ –το μόνο μακρυνάρι που ανέχομαι είναι η σπανακοτυρόπιτα). Πιστεύω όμως ότι η μετρημένη παράλληλη χρήση και των δύο όρων, μπλογκ και ιστολόγιο (δεν βλέπω τον λόγο να το λατινογράψω το μπλογκ και βγάζω σπυράκια με τον πληθυντικό blogs) κάνει το κείμενο πολύ στρωτό και ζωντανό, όπως π.χ. στο παρακάτω απόσπασμα του ιστολόγου Πάνου Ζέρβα, του νοικοκύρη της Καλύβας ψηλά στα βουνά (για όσους δεν ξέρουν, πρόκειται για ένα από τα πιο πλούσια ελληνικά ιστολόγια, που τον τελευταίο καιρό λειτουργεί με προσωπικό ασφαλείας επειδή ο καλυβάρχης ασχολείται με αλλότρια μεν λογοτεχνικά δε):

 

Ίσως γιατί οι δεκάδες επαγγελματίες δημοσιογράφοι που είτε ξεχαρμανιάζουν στα μπλογκ είτε τα χρησιμοποιούν ως (ανώνυμο, φυσικά) βήμα για να κάνουν τις «δουλειές» τους, τα κατάφεραν - έφεραν τα ήθη και έθιμά τους στη μπλογκόσφαιρα και τώρα μας παίρνει η μπάλα όλους μαζί. Και δεν αποκλείεται σε λίγο να δούμε γραμμένο στους τοίχους και να ακουστεί στις πορείες κανένα σύνθημα του στυλ αλήτες, ρουφιάνοι, μπλογκεράδες…Παρ΄ όλα αυτά, αυτό που διακυβεύεται (η ελευθερία στα ιστολόγια) είναι ασύγκριτα πιο σοβαρό από την κακή / συκοφαντική χρήση του μέσου (κατά κύριο λόγο από επαγγελματίες δημοσιογράφους). Και τίποτα δε δικαιολογεί να δεχτούμε αδιαμαρτύρητα τα κουστέκια που ετοιμάζονται να μας περάσουν.

 

Και καλογραμμένο, και εύστοχο, κατά την ταπεινή μου γνώμη.

 

ΥΓ

Τι είναι τα κουστέκια; Εξηγεί ο ιστολόγος:

Κουστέκι ήταν ένα κοντό σκοινί με το οποίο έδενε η γιαγιά μου δυο πόδια (μπρος -πίσω) στα ζωηρά κατσίκια, ώστε να μη πηλαλάνε ανεξέλεγκτα εδώ κι εκεί και της προξενούν μικρές ή μεγάλες λαχτάρες.

Για το πώς λέγεται η λέξη αυτή στις εγκεκριμένες γλώσσες, ρωτήστε π.χ. τον κ. Παπαχελά για τα αμερικάνικα και τον κύριο Ζουράρη για τα τρισχιλιετή (κάτι με πέδες, υποθέτω).