Νεοκαθαρευουσιάνικο κοτσανολόγιο - Ι

 

 

Πώς δη ουκ αγχόνης; *

 

Ελευθεροτυπία 23.11.06, στήλη Πρόσωπα και προσωπεία.

 

Δηλώνει Ιρακινή δημοσιογράφος για τη δολοφονία ενός δημοφιλούς κωμικού: «Οι απλοί άνθρωποι στη χώρα μας σπάνια χαμογελούν πια. Ο Χασάν τούς χάριζε αυτή τη μικρή πολυτέλεια. Δυστυχώς, τα πρόσωπα ολωνών μας είναι πάλι κρεμασμένα».

 

Να το ξαναγράψω: τα πρόσωπα ολωνών μας είναι πάλι κρεμασμένα !!

 

Βέβαια, η έκφραση δεν είναι «κρεμάω πρόσωπο», είναι «κρεμάω μούτρα», όμως η λέξη «μούτρα» φαίνεται πως φάνηκε πολύ μπασκλάς στον καλό δημοσιογράφο, οπότε τη… σουλούπωσε –και γέννησε έναν ωραίο τραγέλαφο.

 

-- Απορώ πώς δεν το ευπρέπισε ακόμα περισσότερο, σχολίασε συνάδελφος.

-- Εννοείς, να βάλει «τα πρόσωπα όλων μας είναι πάλι σκυθρωπά, κατηφή, μελαγχολικά»; τον ρώτησα αφελώς.

-- Όχι, λέει ο σοφός συνάδελφος. Αυτό θα το έγραφε κάποιος που ξέρει να γράφει. Ο δικός σου, αν ήθελε να το ευπρεπίσει ακόμα λιγάκι, θα έγραφε: τα πρόσωπά όλων μας είναι ανηρτημένα.

 

 

* Δεν είναι για κρέμασμα; Δικαιόπολης στους Αχαρνείς