Τα τελευταία χρόνια, η λέξη διαμπερής, σπάνια παλαιότερα, ακούγεται όλο και συχνότερα, ιδίως στο ουδέτερο, για έναν και μόνο λόγο. Αν παλιότερα το όνειρο του πολίτη ήταν να βάλει ένα κεραμίδι πάνω απ' το κεφάλι του, σήμερα δεν αρκεί όποιο κι όποιο κεραμίδι: πρέπει απαραιτήτως να είναι διαμπερές, δηλαδή διαμπερές "πρέπει" να είναι το διαμέρισμα που θα στεγάσει τη μοντέρνα οικογένεια.

Αυτόματα, δημιουργήθηκε κι ένα πρόβλημα διότι το ρημάδι το διαμπερές εκτός από πανάκριβο είναι και ατίθασο στην κλίση του! Κι έτσι, στην πιάτσα ακούγονται μη γραμματικοί τύποι, όπως "το διαμπερή", "του διαμπερές" και ό,τι άλλο θέλει κανείς. Είναι μήπως αυτό ένδειξη αμορφωσιάς -ή ένδειξη του ότι ο τύπος αυτός, είτε το θέλουμε είτε όχι, δεν ταιριάζει καλά στο τυπικό της δημοτικής;

Αισθάνομαι δικαιωμένος! Το πρόβλημα το αναγνωρίζει και άλλος, πολύ πιο άξιος από μένα. Μήπως αντί να ανησυχήσω εγώ για τα ελληνικά μου, πρέπει να ανησυχήσουμε όλοι μας που θεωρούμε σωστούς μόνο τύπους που δυσκολεύουν το 90% ίσως των συνελλήνων μας;

Βέβαια, ειδικά για το διαμπερές διαμέρισμα, μια λύση, ρηξικέλευθη αλλά αποτελεσματική, θα ήταν να το πούμε διαμπερέ, άκλιτο, όπως το εμαγιέ ας πούμε. Ή μάλλον, όπως το καμπριολέ, που είναι κι αυτό, σαν το διαμπερέ, κατ' εξοχήν σύμβολο κοινωνικής ανόδου!