Η επιστροφή της γυναίκας Άραβα

 

Εντάξει, ο τίτλος είναι λιγάκι προβοκατόρικος, αλλά αφού σύμφωνα και με έγκριτα λεξικά (τουλάχιστον στην πρώτη τους έκδοση) το θηλυκό του ‘Άραβας’ είναι ‘γυναίκα Άραβας’, τότε και στη γενική πτώση μας κάνει «της γυναίκας Άραβα» κι ας κόψει το λαιμό του ο αναγνώστης να καταλάβει αν μιλάμε για τη γυναίκα ενός Άραβα (που μπορεί να είναι και κατάξανθη σουηδέζα) ή για μια Αράβισσα γυναίκα.

 

Σε προηγούμενο σημείωμά μου στο Κοτσανολόγιο, αναφέρθηκα στο (κατά τη γνώμη μου) αηδέστατο «η γυναίκα άραβας» ή «η άραβας γυναίκα» και «η άραβας χορεύτρια» που προτίμησε ο μεταφραστής ενός βιβλίου. Είχα πει εκεί ότι ναι μεν είναι υπαρκτό το πρόβλημα του θηλυκού της λέξης «άραβας», αλλά η ερμαφρόδιτη λύση «μια άραβας χορεύτρια» μου φαίνεται εντελώς απορριπτέα –και κωμική: σαν να βλέπει κανείς έναν γενειοφόρο μαντράχαλο με στολή και φουστίτσα μπαλαρίνας. Και σχολιάζοντας την (παρμένη από το βιβλίο) φράση: Και πρέπει να ήταν και η πρώτη άραβας γυναίκα που συναντούσε στη ζωή του, είχα ευχηθεί Μακάρι να είναι και η τελευταία!

 

Αμ δε! Τέτοιες ελπίδες μάταιες δεν έπρεπε να καταδεχτώ. Σε μεγάλη εφημερίδα και σε στήλη που συχνά αποδεικνύεται πλούσια φλέβα για κάθε λογής κοτσάνες, διάβασα στα τέλη Ιουλίου για τα παιδιά ενός Γάλλου συγγραφέα που κάποιοι χωρικοί τα έβρισαν αραπάδες επειδή «η μητέρα τους είναι Άραβας». Κι όσο κι αν προσπάθησα να συγκεντρωθώ στο επεισόδιο που προσπαθούσε να περιγράψει ο δημοσιογράφος, δεν μπόρεσα, ούτε μπόρεσα να πνίξω το νευρικό γέλιο που μου προκαλούσε ο τραγελαφικός ερμαφροδιτισμός.

 

Το πρόβλημα το είχε συζητήσει παλιότερα, στη στήλη του στο Βήμα, ο Αντρέας Παππάς και είχε σηκώσει τα χέρια ψηλά, ομολογώντας αδιέξοδο. Διότι δεν δέχτηκε βέβαια το «Άραβας γυναίκα», αλλά περιέργως ούτε το «Αράβισσα», που το απέρριψε με τη λακωνική δικαιολογία ότι «αυτό θυμίζει μανάβισσα». Να πω ότι εδώ έχουμε ταξική χρήση της γλώσσας; Και γιατί να μη θυμίζει αρχόντισσα, πριγκίπισσα ή βασίλισσα; Το –ισσα είναι αρχαία και εδραιωμένη κατάληξη για τα θηλυκά, πώς θα το εξοβελίσουμε από τη γλώσσα μας;

 

Δεν είναι μόνο η κατάληξη –ισσα αρχαία, παρά και ειδικά ο τύπος Αράβισσα, αφού τον βρίσκουμε, μεταξύ άλλων, στη Βίβλο, στο βιβλίο του Ιώβ (λαβών δε γυναίκα Αράβισσαν γεννά υιόν…). Οπότε, επειδή όπως ξέρουμε η μετάφραση των Εβδομήκοντα είναι θεόπνευστη, όσοι πιστοί χριστιανοί λένε «γυναίκα Άραβας» αντί για το καθαγιασμένο Αράβισσα διαπράττουν σοβαρότατο αμάρτημα –ας το έχουν τουλάχιστον αυτό υπόψη τους, αν δεν μπορώ να τους πείσω επικαλούμενος το γλωσσικό αίσθημα ή την καλαισθησία.

 

 

 

 

ΥΓ

Επειδή έχουν δει πολλά τα μάτια μου: το δεύτερο μισό της τελευταίας παραγράφου προφανώς είναι χιουμοριστικό.